حضرت آیت الله وحید خراسانی مدظله:
خلاصۀ سخن این است که ابراهیم ملکوت سماوات و ارض را دید و لباس نبوت را پوشید و منصب رسالت را طی کرد و به منصب خلّت رسید.
آنگاه لیاقت پیدا کرد که به چه چیز مشرف شود؟ به ساحت امامت. امامت این است. این کلمه را بفهمید که در کجا به کار می‌برید؛ چه می‌گویید؟!
چه می‌کنید؟ وقتی فهم باشد، بشر مقیّد می‌شود و هر چه فهم بالاتر رود، قهراً قید زبان و قید تأملات انسانی بیشتر است و هر چه فهم کمتر شود، آزادی در گفتار و رفتار بیشتر می‌شود و رسوائی پیش اهل علم و منطق برای چنین آدمی پیش می‌آید.
سعی کنید اهل علم و دانش شده و در دین، صاحب فکر و تعمق شوید. این امامت است.
کلمه‌ای که در معرفت امام گفته می‌شود، این است:
مَخْصُوصٌ بِالْفَضْلِ كُلّه، یعنی چه؟!
"مَخْصُوصٌ بِالْفَضْلِ كُلّه"؟ یعنی او، کلّ الفضل است و الفضل کلّه!
خود فضل، انواعی دارد؛ علم، یک فضل است، عفّت یک فضل است، غیرت یک فضل است. فضائل از جهت تنوع به این انواع، متنوع می‌شوند...
و هر یک از این فضائل به تمام مراتبش در امام جمع است؛ تمام مراتب علم، تمام درجات شجاعت، تمام منازل غیرت، تمام مراتب عفت، در اوست.
مهم این است که "الفضل کلّه" فضل به تمام مراتبش باید در وجود امام جمع شود. مرتبۀ قُصوای علم که فوق آن علم، علمی نیست مگر علم خدا، همه در اوست.
منبع: ربانی آیات الله، ج۱، ص۱۸۶.
