به جرات می توان گفت که زنان و بانوان نقش ویژه ای در جریانات و حوادث دارند. حماسه کربلا نیز از این قاعده مستثی نیست. شکی نیست هر چه بانوان جامعه از آن حماسه بزرگ و بانوان قهرمانش درس بیاموزند، نسلی پاک و اهل بیتی را پرورش خواهند داد و جامعه را به سمت اعتلای معنوی سوق خواهند داد.
در میدان کربلا زنان متعددی بودند که حماسه ها آفریدند. در حد اعلای این فداکاری و صبر، خواهر بزرگوار امام حسین (علیه السلام) قرار دارد. به غیر از خواهر سالار شهیدان و بانوان حرم حسینی، بانوان دیگری نیز بودند که توفیق همراهی با کاروان حسینی را به دست آوردند.
می دانیم که یکی از هدای کربلا وهب بود. داستان فداکاری او در روز عاشورا و ترغیب او توسط مادرش برای جنگیدن در راه امام حسین (علیه السلام) و شهات در راه ایشان در منابع مختلف ذکر شده است.[1] سخن در این باره زیاد است اما آنچه مهم است الگو قرار دادن آن بانوان بزرگوار در میان جامعه است.
بانوان عاشورایی عصر ما
اگر چه همواره در میان جامعه ایران قبل از انقلاب بانوان متعهد و متدین کم نبوده اند (مبارزه بانوان با کشف حجاب رضاخانی و...) اما با دمیدن روح انقلاب اسلامی، جامعه ایران و به تبع آن بانوان این مرز و بوم به هویت اصلی خویش دست یافتند و حماسه های بزرگی را رقم زدند. بانوانی که صبر و شهامت را از زینب کبری (علیها السلام) آموخته بودند و فرزندان خود را برای رفتن به جبهه های جنگ بدرقه نموده و آنها را از زیر قرآن رد می کردند و شاید سال های سال منتظر بودند که جنازه آنها برگردد یا خبری از آنها بیاید و چه بسا در این مدت انتظار به سرای باقی شتافتند، مادرانی که امروزه مدافعان حرم را در دامان خود می پرورانند و همسران مدافعان حرمی که درس صبر را در مکتب زینب کبری (سلام الله علیها) آموخته اند؛ و بدون شک می توان گفت اینگونه بانوان هستند که بیشترین خیر و برکت را که در احادیث به آن اشاره شده است[2] برای جامعه اسلامی به ارمغان می آورند.
پی نوشت
1ــ نفس المهموم، ۱۳۷۹شیخ عباس قمی، ص۲۵۸-۲۵۹ و خوارزمی، مقتل‌الحسین، ج۲، ص 16
2ــ امام صاق (علیه السلام) می فرمایند: «أَكثَرُ الخَيرِ فِى النِّساءِ؛ بيشترين خير و بركت در زنان است.» من لايحضره الفقيه، ج3، ص385، ح4352
