نکته مهم
بحث درباره تجمل گرایی بود، مساله تجمل گرایی با مساله زیبایی و آراسته کردن خود فرق دارد.
این که انسان به وضعیت نظافت بدن و نظم لباس، منزل، محل کار، محل عبادت توجه نماید این آراستگی است و از نظر اسلام ممدوح است، چراکه میل به زیبایی و جمال، امر فطری است. «إِنَّ اللَّهَ جَمِیلٌ وَ یُحِبُّ الْجَمَالَ؛ (۱)خدا خودش جمیل است، جمال راهم دوست دارد.»
زیبایی، آراستگی ظاهری، غیر از تمایل های افراطی به مادیات و لوازم اضافی و کم مصرف است.
نکته مهم اینکه باید حدود زیبایی و آراستگی رعایت شود.
نتیجه اینکه: زیبایی و آراستگی اسلامی، آری؛ اما تجمل گرایی و چشم و هم چشمی، نه.
(۱) بحارالأنوار، ج 62، ص 125
