
امام به خداى خود اعتماد داشت، با اينكه
ظواهر حكم مى كرد كه اين شعله در صحرای
كربلا خاموش خواهد شد ولى ايشان مى
دانست كه كار وهدف، تحقق بيدا خواهد
كرد، به بندگان خدا هم اعتماد داشت.
ايشان براى خود چيزى نمى خواست، وظيفه ى
خدايی رارعايت كرد ومنافع شخصى وكروهی و
انگيزه هاى مادى را در كار دخالت نداد.
زمان و موقع را از دست نداد، در لحظه لازم، اقدام
لازم، صحيت لازم اشاره لازم وحركت لازم را انجام
داد.