پروانه‌های عاشق
#کبوتر طواف کرد.
چرخید و چرخید. در بلندترین نقطه #گنبد نشست. به پایین خیره شد.
پروانه های عاشق دور شمع وجود امام می چرخیدند. سر از پا نمی شناختند. محو وجود امام بودند.
گاهی لحظه ای غفلت و ازدحام از اهل بیتشان دورشان می کرد.
همدیگر را گم می کردند.
#آواره می شدند.
می گریستند؛ اما نه برای خودشان،
برای اهل بیت امام حسین علیه السلام
برای آوارگی زینب سلام الله علیها
برای گم شدن و دور افتادن ایتام اباعبدالله از غافله اسرا.
سیل اشک از چشمانشان روان بود.
کبوتر گریست. رنگ طلایی گنبد زیر نور ماه درخشید.
