یکی از ابزارهایی که همواره دشمنان هر نظام برای پیشبرد اهداف خودشان در پیش می‌گیرند این است که تلاش می‌کنند با ناکارآمد جلو دادن و یا حتی ناکارآمد کردن یک نظام در عمل با ایجاد فشارهای اقتصادی و تبلیغاتی و سیاسی زمینه را برای تسلط بر افکار مردم کشورها و در نهایت تسلط بر حاکمیت آن ها فراهم کنند.
در این میان آنچه از اهمیت بالایی برخوردار است وجود افراد ناراضی یا مخالف سیاست های یک حکومت در بدنه آن است که نقش پیاده نظام دشمن را ایفا می‌کنند؛ چرا که از نزدیک به شریان های اقتصادی و سیاسی یک کشور مرتبط هستند و با این حساب می توانند ضربات کاری تری بر پیکره آن نظام و مردمش وارد کنند؛ به خصوص که اگر به مافیای قدرت و ثروت هم وصل باشند و در آن نظام مسئولیتی هم داشته باشند.
بیشترین ضربه به نظام شاهنشاهی خود شاه و نزدیکان و عواملش زدند که یا فساد ایدوئولوژیک و باورهای ضعیف دینی و فساد اقتصادی موجبات نارضایتی عمومی و مدنی را سطح جامعه افزایش دادند. بنابراین در نظام مقدس جمهوری اسلامی هر چه بتوانیم عوامل منفعت طلب و بی رحم و فاسد را از بدنه نظام حذف کنیم و افراد خدوم و شریف و مردمی و درد کشیده‌ای که زندگی معمولی و در حد طبقه متوسط و پایین جامعه را دارند جایگزین کنیم می‌توانیم روز به روز به کارآمدی نظام بیفزاییم. در این صورت است که حتی اگر تمام دنیا علیه نابودی ایران بسیج شوند ولی وقتی مردم در عمل و سطح جامعه و زندگی مسئولان، ایمان و انسانیت و خدمت به مردم و عدالت و رفاه اجتماعی را ببینند در این صورت ما از قدرت لایزال مردمی بهره‌مند خواهیم بود؛ همان تکیه گاهی که امام خمینی کبیر توانست با فتح دل‌های آنان حکومت حق ولایی و شیعی را بنیان گذاری کند همان عاملی که برای بقای نظام هم ضروری است. پس هر چه می‌توانیم مردم دار و مردمی و خدوم مردم مسلمان باشیم.
برای مطالعۀ بیشتر به منابع زیر مراجعه نمایید:
https://www.mehrnews.com/news/4225139/
دانش سیاسی سال یازدهم پاییز و زمستان 1394 شماره 2 (پیاپی 22)
صحیفه امام، ج 18، ص 27، 80 و 308؛ همچنین صحیفة امام، ج 19، ص 35، 257، 302 و 365، و نیز وصیت نامة حضرت امام (ره).
آقا بخشی، علی، فرهنگ علوم سیاسی، تهران، انتشارات چاپار، 1379، ص 446.
رفیع پور، فرامرز، توسعه و تضاد، ص 159 ـ 223.
فصلنامه سیاست، مقاله 2، دوره 44، شماره 3، پاییز 1393، صفحه 4.
