خداوند در قرآن کریم تمثیل زیبایی برای کافر و مؤمن آورده است:
کافر را تشبیه به کسی نموده که سرش را طوری به زمین افکنده که راه راست را تشخیص نمی دهد؛
و مؤمن را تشبیه به کسی کرده که ایستاده را میرود؛ طوری که تمام جهات را می بیند و از لغزشگاه ها در امان است:
«أَ فَمَنْ یَمْشی مُکِبًّا عَلى وَجْهِهِ أَهْدى أَمَّنْ یَمْشی سَوِیًّا عَلى صِراطٍ مُسْتَقیمٍ»1
آیا کسى که با صورت روى زمین مىخزد هدایت یافته تر است و یا آن کس که استوار و راست قامت در صراط مستقیم گام برمىدارد؟
مرحوم علامه طباطبایی در تفسیر این آیۀ شریفه می فرماید:
«منظور آیه این است که کفار در لجاجت و سرکشى عجیبى که دارند و در نفرتشان از حق مثل کسى مىمانند که راهى را که مىخواهد طى کند با خزیدن روى زمین، آن هم پستى ها را و نه نقاط پرتگاه و سراشیبى ها را. اینان با اینکه حق را تشخیص مىدهند، متعمدا چشم خود را از شناختن آنچه که باید بشناسند مىبندند و خود را به ندیدن مىزنند. چنین کسى هرگز نظیر آن کس دیگر که سر پا و مستقیم راه مىرود نمىتواند باشد؛ چون او جاى هر قدم از قدمهاى خود را مىبیند و احیانا اگر موانعى هم سر راهش باشد مشاهده مىکند و علاوه بر این مىداند که این راه به کجا منتهى مىشود و در نتیجه از هلاکت ایمن هستند».2
پی‌نوشت:
1. سوره ملک، آیه 22
2. المیزان فی تفسیر القرآن، ج19، ص 360
