کف و سقف عدالت
کف عدالت این است که وقتی همه عادل هستند ما هم عادل باشیم. در جامعه‌ای که همه عادل‌اند و هیچ کس ظلم نمی‌کند، آبروی کسی رانمی‌برد، دزدی نمی‌کند، تهمت نمی‌زند، بدون دلیل با افراد تندی و عصبانیت نمی‌کند و در یک‌کلام هیچ‌کس به حقوق احدی دست‌اندازی نمی‌کند اگر ما هم عادل باشیم هنر چندانی نکرده‌ایم و تنها «کف عدالت» را به نام خود زده‌ایم.
اما در جامعه‌ای که حقوق زیر پا گذاشته می‌شود و حتی به خود من نیز ظلم می‌شود و کمتر عطر دل‌انگیز عدالت و انصاف به مشام می‌رسد، در چنین شهر شلوغی اگر اهل عدالت و انصاف بودیم آنگاه «سقف عدالت» را تصرف کرده‌ایم![1] بنگریم که کجاییم!
[1] امام علی (ع): «أَعْدَلُ النَّاسِ مَنْ أَنْصَفَ مَنْ ظَلَمَهُ؛ عادل ترین مردم کسی است که با شخصی که به او ظلم کرده است منصفانه برخورد کند» غرر الحکم، ص 204.
