حديث غدير تنها يكي از هزاران دليل قاطع شيعه بر ولايت امیرالمؤمنین علي (عليه‌السلام) است كه پيامبر (صلي‌الله عليه و آله) سه مرتبه فرمودند:
«مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ... هر كس من سرپرست و مولاى او هستم على مولاى او است. خداوندا! كسانى كه على را دوست دارند، دوست بدار؛ و كسانى كه او را دشمن بدارند دشمن‌دار.» [1]
متأسفانه برخي کوته‌فکران سعي اصرار دارند كه كلمه مولي را به معناي سرپرست نيست بلكه به معناي دوستي است!
شواهد بسيار زيادي اين ادعاي غلط را رد می‌کند، مثلاً اقرار «ابوبکر و عمر» و گروه زيادي از ياران پيامبر (صلي‌الله عليه و آله) كه بعد از خطبه غدير همگى به حضرت على (علیه‌السلام) با اين الفاظ تبريك گفتند:
هَنيئاً يَابْنَ ابيطالِب أَصْبَحْتَ و أَمْسَيْتَ مَوْلاىَ وَ مَوْلى كُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ؛
«گوارا باد بر تو اى فرزند ابيطالب، صبح كردى و شام كردى درحالی‌که مولاى من و مولاى هر مرد و زن باایمان هستى» [2]
مگر دوستي مؤمنین با علي (عليه‌السلام) چقدر اهميت داشت كه در آن روز گرم و پر از خستگي، هزاران نفر یک‌به‌یک به ايشان تبريك می‌گفتند.
محبت و دوستي مؤمنین موضوع تازه‌ای نبود كه نيازمند این‌همه تبريك باشد، بارها و بارها در قرآن به اين مطلب دستور داده‌شده بود.
پی‌نوشت:
[1]. منابع فراواني از اهل تسنن ازجمله تاريخ بخارى؛ ج 4، ص 193.
[2]. مسندِ احمد حنبل، 4: 281 - به طبق نقل فضائل الخمسة، 1: 432.
