انسان در بینش الهى هر چند که زندگی دنیا را اصل نمى‌داند و برای او تلاش و خود را به تَعَب نمی‌اندازد تا او را به دست بیاورد؛ چرا که دلبسته‌ی او نیست و برای آن ارزشی ذاتی قائل نیست و آن را پلی می‌داند که هرچند وجودش و بهره بردن از او برای رسیدن به مقصد ضروری است، اما ضروری بودن آن، او را از پل بودن و وسیله بودن خارج نمی‌کند.
انسان دین‌دار از دریچه اصول خود به اطراف خود نظر می‌کند؛ حال که چنین است، باید دانست که در انسان حق‌مدار در زندگی دنیا، لازم است از خود اثری بگذارد که مسیر درست بی‌یاور و پشتیبان نماند؛ که هم رهرویی برای حق خواهد بود و هم پاداشی اخروی برای او به همراه خواهد داشت.
قال رسول‌الله( صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): لایَدَعُ أحدُکم طلب الولد فإن الرجل اذا مات و لیس له ولد انقطع اسمُه(۱): هیچ یک از شما فرزند خواهی و فرزند آوری را رها نکند؛ چرا که انسان زمانی که بمیرد و فرزندی نداشته باشد، نام او از میان خواهد رفت.
پی‌نوشت:
۱) کنزالعمال، متقی هندی، جلد ۱۶، صفحه ۲۸۱، حدیث ۴۴۴۶۹
