خداوند در قرآن کریم می فرماید:
«أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ»[1]
(آیا معبودهاى بى ارزش مشرکین بهترند) «یا کسى که دعاى مضطر و درمانده را هنگامى که او را بخواند به اجابت مى رساند و گرفتارى و بلا را بر طرف مىکند»؟!
بر طبق این آیه، یکی از شئون خداوند متعال این است که دعاى مضطر و درماندهای که از او میخواهد، اجابت مى نماید و گرفتارى و بلا را از او بر طرف مى کند.
از این آیه میتوان چنین استفاده کرد که: «اگر میخواهیم خداوند گرفتاری ما را برطرف نماید، باید مضطر باشیم».
«مُضْطَرّ» به کسی گفته میشود که از همه جا قطع امید داشته باشد و هیچ چارهای برای رفع مشکلش نداشته باشد.
اضطرار در دعا یعنی اینکه انسان از همه جا قطع امید کرده باشد و امیدش فقط و فقط به خدا باشد. یعنی باورش چنین باشد که اگر خدا بخواهد، توسط اسبابی مشکل مرا رفع خواهد کرد؛ ولی اگر خدا نخواهد، هیچ کسی یا چیزی نمیتواند مرا اجابت نماید.
[1] سوره نمل، آیه 62
