خداوند در قرآن کریم می‌فرماید:
«وَ آتاکُمْ مِنْ کُلِّ ما سَأَلْتُمُوهُ وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لا تُحْصُوها إِنَّ الْإِنْسانَ لَظَلُومٌ کَفَّارٌ»[1]
از هر چه از خدا خواستید به شما عطا کرد؛ و اگر بخواهید نعمت خدا را بشمارید، نمىتوانید؛ قطعاً انسان ستم پیشه ناسپاس است.
همین نعمت‌های خداوند کافی است برای اینکه انسان پروردگارش را اطاعت کند و از فرمانش سرپیچی ننماید؛ همچنان‌که امام رضا علیه السلام فرمودند:
«لَوْ لَمْ یُخَوِّفِ اللَّهُ النَّاسَ بِجَنَّةٍ وَ نَارٍ لَکَانَ الْوَاجِبَ أَنْ یُطِیعُوهُ وَ لَا یَعْصُوهُ لِتَفَضُّلِهِ عَلَیْهِمْ وَ إِحْسَانِهِ إِلَیْهِمْ وَ مَا بَدَأَهُمْ بِهِ مِنْ إِنْعَامِهِ الَّذِی مَا اسْتَحَقُّوهُ»[2]
اگر خداوند مردم را به بهشت وعده نداده بود و با جهنم نترسانیده بود، بر ایشان واجب بود که او را اطاعت کنند و معصیت و نافرمانى او ننمایند، به جهت تفضل و احسان و اظهار نعمت‌هاى خود بر ایشان، در حالی که استحقاق آن را ندارند.
شبیه این روایت از امیرالمؤمنین علیه‌السلام نقل شده که فرمودند:
«لَوْ لَمْ یَتَوَعَّدِ اللَّهُ [سُبْحَانَهُ] عَلَى مَعْصِیَتِهِ لَکَانَ یَجِبُ أَلَّا یُعْصَى شُکْراً لِنِعَمِه»[3]
اگر خداوند مردم را بر معصیت و نافرمانى خود نترسانیده بود، براى سپاسگزارى از نعمت‌هاى او واجب بود که او را معصیت نکنند.
حضرت علی علیه‌السلام در این روایت، اطاعت از خداوند را مصداق شکر نعمت‌های او معرفی کرده است.
----------------------------------------------
[1] سوره ابراهیم؛ آیه 34
[2] عیون أخبار الرضا علیه‌السلام ؛ ج2 ؛ ص 180
[3] نهج البلاغة (نسخۀ صبحی صالح) ؛ حکمت 290؛ ص 527
