یا ستار العیوب
إِلَهِي قَدْ سَتَرْتَ عَلَيَّ ذُنُوبا فِي الدُّنْيَا وَ أَنَا أَحْوَجُ إِلَي سَتْرِهَا عَلَيَّ مِنْكَ فِي الْأُخْرَي [إِلَهِي قَدْ أَحْسَنْتَ إِلَيَ] إِذْ لَمْ تُظْهِرْهَا لِأَحَدٍ مِنْ عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ فَلا تَفْضَحْنِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَي رُءُوسِ الْأَشْهَادِ
در دنيا گناهاني را بر من پوشاندهاي كه در آخرت، نيازمندترم كه پرده پوشش خود را بر آنها افكني. خدايا! چون گناهانم را پوشاندي و بر هيچ يك از بندگان شايستهات فاش نساختي، بر من نيكي كردي، خدايا، پس در روز قيامت نيز رسواي خلايقم مگردان.
خدا بندگانش را رسوا نمی‌کند ،مگر اینکه بنده‌ای آشکارا گناهش را به عرصه‌ی نمایش بگذارد و از خطایش اِبایی نداشته باشد،آنگاه هم در دنیا و هم در آخرت رسوا می شود.
ما انسان ها در کنار هم زندگی می‌کنیم ،اما هیچ یک از دیگری آگاهی نداریم.اوست که به همه ی احوالات انسان و آنچه در دل دارد آگاه است و همه ی عیوب بندگان خود را از دیگری مخفی ساخته،خداوند ستارالعیوب است ،آبروی بندگانش را حفظ می کند.
این به عمل هر انسان مومنی برمی‌گردد که چگونه خود را ساخته،خداوند از هر عیب و نقصی بری است، انبیاء و اولیایش هم اینگونه‌اند، لذا بندگان باید بر این سعی باشند که متصف به اخلاق ربوبی شوند.
خداوند آبروی بنده ی خود را نمیریزد ،و عیب او را پنهان می‌دارد، برای اینکه به کمال انسانی دست یابیم ،اول باید عیب های خودمان را بیابیم و نسبت به خود آگاهی پیدا کنیم،لذا در جست و جوی عیوب دیگران نباشید.
_______________________________________
۱)فرازی از مناجات شعبانیه
