با ورق زدن تاریخ، بدست می آید که جریان کوروش پرستی، پدیده‌ای استعماری است و کارکردِ مثبتی برای سرزمین و مردم ایران ندارد.
کوروش پرستان هیچ‌گاه در عمل، عِرق خود را به ایران نشان نداده‌اند.
قهرمانان و سردمدارانِ این جریان (از جمله دو پادشاه پهلوی) نیز بارها تسلیم بیگانگان شده و خاک کشور را دودستی تقدیم آنها کرده‌اند.
در سال 1320 که انگلیس و شوروی از جنوب و شمال به ایران حمله کردند، ارتش رضاخان با آن همه شعارهای وطن پرستانه، مقاومتی از خود نشان نداد و تنها عکس‌العمل این ارتش، تسلیم در برابر اشغالگران بود!
ارتش محمدرضا پهلوی که دم از وطن پرستی و حکومت شاهنشاهی با پشتوانه کوروش و داریوش می‌زدند، در ماجرای جدا شدن بحرین از ایران، حتی یک گلوله شلیک نکرده‌اند.
در حال حاضر هم کوروش پرست ها حتی جرئت ندارند یک اعتراض ساده به رفتارهای زشت صهیونیست‌های کودک‌کُش از خود بروز دهند.
آنها در هیچ‌یک از حوادثی که امنیت ایران را تهدید کرده‌اند نیز دفاعی از این مرز و بوم و هم‌وطنان خود نکرده‌اند.
این طومار سر طولانی دارد... در حیرت مانده‌ام که برگزاری روز کوروش از سوی چنین جریانی به چه معناست!
--------------------------------------------------------------
بنگرید به: ازغندی، علیرضا؛ (1384) روابط خارجی ایران 1320-1357، نشر قومس، ص 391
