تقلید درست «چشم بستن» و «سرسپردن» نیست؛ «چشم باز کردن و مراقب بودن» است.
امام صادق(ع) تقلید از علمایی که خود عامل به اخلاقیات و دستورات الهی نیستند را مذموم می‌شمارند.
و مقلدان ایشان را شریک جرم امور آنها می‌دانند.
ایشان معتقد است که به سبب الهامات فطری که در وجود همه انسان‌ها هست، نباید حرف-خصوصا حرفی که از قول خداوند و انبیا هست را- ازچنین علمایی پذیرفت.
ما در کوفه می‌بینیم که خواص همگی عامل به اصول و شروع دین هستند؛ اما صریحاً دروغ می گویند (همچون شریح درباره هانی)، احكام و قضاءها را به خاطر رودربایستی ها و رشوه ها تغییر می دهند(قاضی شریح درباره حکمی که علیه امام صادر می‌کند)، می دانند كه درباره افراد و اشخاص عصبیت به خرج می دهند، حبّ و بغض شخصی را دخالت می دهند، حق یكی را به دیگری می دهند و رشوه می‌دهند. پس دنبال چنین افرادی رفتن، دست داشتن در جرم ایشان است.
