شفاعت مطلق و بى قيد و شرط را يهود و نصارى و مشركان معتقد بودند، امّا شفاعتى كه قرآن آن را پذيرفته، شرايطى در شفيع، در شفاعت شده و در مورد شفاعت دارد امّا شفيع، هر چه هم نزد خداوند، رتبه و منزلت داشته باشد، جز با اذن و رضايت خدا شفاعت نمى كند امّا شفاعت شده بايد به وسيله ايمان به خدا و يكتايى او و ايمان به پيامبران الهى و كتب آسمانى، پيوند خود را با خدا استوار سازد و از كسانى نباشد كه دستشان آلوده به جنايت شده و در گناهان غرق شده اند اين شرطها و محدوده‌ها در روايات شيعه و اهل سنّت بيان شده است، پيامبر خدا (ص) فرمود: «نزديك ترين شما به من در فرداى قيامت و شايسته ترين شما براى برخوردارى از شفاعتم كسى است كه از همه راستگوتر، امانت دارتر، خوش اخلاق تر و نزديك تر به مردم باشد. » [۱] امام صادق (ع) فرمود: «اى گروه شيعه! از گناه دست برنمى داريد و از شفاعت ما سخن مى گوييد؟! به خدا سوگند كسى كه مرتكب اين گناه (زنا) شود به شفاعت ما نمى رسد تا آن كه رنج عذاب به او برسد و هراس دوزخ را ببيند. » [۲] امام كاظم (ع) فرمود: چون وفات پدرم حضرت صادق (ع) فرارسيد، به من فرمود: «پسرم! هركس نماز را سبك بشمارد به شفاعت ما نمى رسد. » [۳] امّا نسبت به مورد شفاعت بايد گفت كه شرك و الحاد مورد شفاعت قرار نمى گيرد، خداوند مى فرمايد: إِنَّ اَللّٰهَ لاٰ يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ مٰا دُونَ ذٰلِكَ لِمَنْ يَشٰاءُ [۴] خداوند، شرك ورزيدن به او را نمى آمرزد و جز آن را براى هركس بخواهد مى بخشايد.
--------------- [۱]: تيسير المطالب، سيد يحيى زيدى، ج١، ص۴۴٢. [۲]: كافى، ج۵، ص۴۶٩. [۳]: كافى، ج٣، ص٢٧٠. [۴]: نساء: ۴٨ و ١١۶.
====================================
برای مشاهده مطلب مرتبط
شفاعت در اسلام
