دو معنای حیات
دو معنی برای حیات قابل تصور است.
یکی به معنای آنچه در گیاهان وجود دارد که این معنی را نمی توان برای خداوند متعال به کار برد. زیرا حیات در گیاه به معنی رشد آن است و رشد یعنی به دست آوردن کمالی که قبلا نبوده است و چنین چیزی در خداوند متعال فرض ندارد.
دومین معنای حیات آن چیزی است که در انسان ها وجود دارد. البته نمونه های حیات به این معنی نیز مملو از نقص ها و کاستی هاست. اما می توان برای آن مرتبه ای در نظر گرفت که بدون انتها و بدون نقص و کاستی باشد، همانگونه که در مفاهیمی مانند کمال و وجود نیز چنین است.[1]
[1] آموزش عقاید آیت الله مصباح / صفحه 75
