مخلوقات، نه تنها در اصل وجود، بلکه در تمام شئون وجودی خودشون وابسته به خدای متعال هستند و هیچ استقلالی از خودشون ندارند. ما این صفت رو به نام «ربوبیت» می شناسیم.
معنای ربوبیت خیلی کلی به نظر می رسه و برای واضح تر شدن این موضوع می شه گفت: حفظ و نگهداری، حیات بخشیدن و میراندن، روزی دادن، به رشد و کمال رساندن، راهنمایی کردن و امر و نهی کردن و ... از مصادیق ربوبیت محسوب می شه.
خود ربوبیت به دو بخش تکوینی و تشریعی تقسیم میشه.
ربوبیت تکوینی شامل اداره امور همه مخلوقات دنیا میشه[1]، اما ربوبیت تشریعی مختص موجودات مختار و با شعور هست[2] و شامل مسائلی از قبیل فرستادن انبیا و کتب آسمانی و تکالیف مختلف و ... میشه.
سخن آخر اینکه اگر کمی دقت کنیم متوجه می شیم که مفاهیم خالقیت و ربوبیت با هم دیگه ارتباط و تلازم دارند و محاله که رب جهان کسی غیر از خالقش باشه.[3]
[1] سوره حمد آیه 2
[2] سوره بقره آیه 139
[3] توضیحات بیشتر در کتاب آموزش عقاید آیت الله مصباح صفحات 83 و84
