آنچه میرزا حسینعلی نوری مازندرانی با عنوان آیات الهی به رشته تحریر در آورده است، در نظر خودش نیز دارای اختلاف و تفاوت فاحشی بود علاوه بر اینکه دارای غلط های صرفی و نحوی بی شماری بود، از این جهت مورد اعتراض اطرافیان خودش نیز قرار می گرفت لذا مجبور می شد خود و فرزندش عبدالبهاء به اصلاح آنها بپردازند و وحی الهی را به گفته خود تکمیل و اصلاح نمایند.
میرزا حسینعلی مازندرانی مؤسس و پیامبر خود خوانده فرقه بهائیت که معتقد بود، تمام ادیان الهی و پیامبران و کتب آسمانی بخاطر من آمده اند و من یگانه مظهر الهی و مالک الملک و الجبروت و قطب امکان و مشرق أنوار هستم و منظور از قیامت و صراط، بهشت و جهنم، میزان و کتاب، بعث و لقاء، اعمال، گفته ها و رفتار نیز خودم می باشم،
در موارد زیادی همانند مولا و مقتدای خود جناب علی محمد باب موضوع قیامت، حشر و بعث، حساب و کتاب را نیز تأویل نموده و آن را به قیام قائم و بعثت رسول و جدائی اهل ایمان با مخالفین معنا کرده و در نهایت نیز بهشت را دیدار خودش و موافقت و ایمان به او و دوزخ و جهنم را کفر و عدم ایمان نسبت به شخص خودش تفسیر نموده است!
میرزا حسینعلی نوری در کتاب ایقان صفحه 74 می نویسد: «وقتی که سراج محمدی در مشکات احمدیه مشتعل شد، بر مردم حکم بعث و حشر و حیات و موت فرمود. این بود که اعلام مخالفت مرتفع شد و ابواب استهزاء مفتوح گشت. چنانچه از زبان مشرکین روح الأمین خبر داده “و لئن قلت انکم مبعوثون من بعد الموت لیقولن الذین کفروا ان هذا الا سحر مبین”. مضمون آن این است که اگر بگوئی به این مشرکین که شما مبعوث شده اید بعد از مردن، هرآینه می گویند آنهائی که کافر شده اند به خدا و آیات او، نیست این مگر سحری ظاهر و آشکار و هویدا».
وی در ادامه می نویسد: «و در جای دیگر می فرماید: “و ان تعجب فعجب قولهم اذا کنا تراباً أئنا لفی خلق جدید”. که ترجمه آن این است که می فرماید: اگر عجب می داری، پس عجب است قول کافران و معرضان که می گویند: آیا ما تراب (خاک) بودیم؟ و از روی استهزاء می گفتند که آیا مائیم مبعوث شدگان؟».
همانطور که ملاحظه می کنید، اکثر مطالب میرزا جز مغالطه و مخالف با قواعد علمی و ادبی چیزی نیست. وی در کمال وقاحت و گستاخی، قیامت و حشر را به بعثت پیامبر تطبیق داده و در کل مضمون آیات قرآن کریم را به نفع خود تغییر و دگرگون جلوه داده است. علاوه بر اینکه میرزا حسینعلی در نوشتن آیات قرآن نیز دچار خطای عمدی شده است زیرا آیه شریفه قرآن “اءِذا” هست در حالی که وی “اذا” نوشته است.
کسانی که اطلاع مختصری از لغت عرب و ادبیات عربی داشته باشند، می دانند که وقتی حرف شرط بر سر فعلی در آید، همواره معنای آینده از آن مراد خواهد بود، هرچند آن فعل ماضى باشد. در حالی که میرزا حسینعلی مازندرانی آیه را به معنای گذشته ترجمه نموده تا مقصود او حاصل شود و این نهایت جهل و نادنی این مدعی مظهریت در قرن نوزدهم می باشد.
اما ترجمه قرآن کریم که توسط حضرت آیة الله العظمی مکارم شیرازی نوشته شده را برایتان نقل می کنیم تا عزیزان با مقایسه این ترجمه با ترجمه میرزا حسینعلی مازندرانی پی به اشتباه وی ببرند. ترجمه آیه 7 از سوره مبارکه هود: «و اگر (به آنها) بگوئى: شما بعد از مرگ برانگيخته مى شويد، (مسلماً) كافران مى گويند اين سحر آشكارى است!»
و ترجمه آیه 5 از سوره مبارکه رعد: «و اگر مى خواهى (از چيزى) تعجب كنى، عجيب گفتار آنها است كه مى گويند آيا هنگامى كه خاک شديم (بار ديگر زنده مى شويم و) به خلقت جديدى باز مى گرديم؟ آنها کسانی هستند که به پروردگارشان کافر شده اند؛ و آنان غل و زنجیرها در گردنشان است؛ و آنها اهل دوزخند، و جاودانه در آن خواهند ماند!
برای فهم بیشتر این آیاتی که پیامبر خود خوانده بهائیت به آن استناد کرده و آن را به عمد غلط نوشته و ترجمه کرده، شما کاربران گرامی به قرآن ترجمه دار مراجعه کنید و معنای ذیل این دو آیه شریفه قرآن را که در سوره مبارکه هود آیه 7 و سوره رعد آیه 5 آمده را بخوانید تا به صدق و کذب نوشته میرزا حسینعلی نوری پی ببرید.
