بهائیان ادّعا می کنند بهائی گری با مدنیت و پیشرفت هماهنگ است چرا که از اصول مترقی و روشنفکرانه ای همانند تعالیم دوازده گانه ای برخوردار است که در هیچ دین و آئینی مانند و نظیر آن نیامده است. اما واقعیت دقیقاً صد و هشتاد درجه با آنچه که بهائیان می گویند، در تقابل و تضاد است. از طرف دیگر فرقه بهائی خوب می داند که بهائی گری بر چه اساس و پایه سستی بنا شده و شامل چه تناقضات بی حد و حصری می باشد.
در مجله آهنگ بدیع که یکی از نشریات داخلی فرقه بهائیت است، در تاریخ آذر و دی ماه 1330 شمسی، سال ششم، شماره 12 و 13 و صفحه 242 در مورد تعالیم دوازده گانه بهائیان چنین آمده است: «بهائیان معتقدند که چون حوائج بشربالغ مترقی توسعه فراوان یافته ناچار تعالیم جدیدی از مصدر أمر إلهی نازل گردید».
کی از این تعالیمی که فرقه بهائی زیاد بر آن اصرار ورزیده و روی آن مانور می دهد و به آن افتخار می کند، تحرّی حقیقت است. با توجه به اینکه تحرّی در بهائیت به معنای آن است که امر شایسته تر و رأی بهتری جستجو شود و انتخاب گردد، دین مبین اسلام نیز به اقتضای فطرت، انسان ها را به جستجوی حقیقت و اكتساب علم دعوت نموده و از تقلید كوركورانه پدران و نیاكان بازداشته است.
آیاتی که به روشنی دال بر این مسئله است فراوان بوده، از جمله آیه شریفه 18 از سوره مبارکه زمر که به بالاترین نوع تحری حقیقت دستور داده می فرماید: “فبشّر عباد، الذین یستمعون القول فیتبعون احسنه اولئک الذین هداهم الله و اولئک هم اولوا الألباب”. یعنی ای رسول ما، بندگان مرا بشارت بده آنهائی که در پی شنیدن گفته ها بر می آیند. آنگاه از بهترین سخنان پیروی می کنند. آنان کسانی هستند که خدا آنها را هدایت کرده و آنان خرد مندانند.
در روایات ائمه أطهار علیهم السّلام نیز مشابه این دستور بارها بیان گردیده است. أمیرالمؤمنین علیه الصّلاة و السّلام می فرماید: «لا تنظر إلی من قال، وأنظر إلی ما قال». (غررالحکم، صفحه 10189) به حرف گوش کن و به گوینده کار نداشته باش. این همان تحرّی حقیقت است که هزار و دویست سال قبل از تولد میرزا حسینعلی نوری، أئمه أطهار به آن فرمان داده اند.
در میان دانشمندان غربی نیز أمر به تحقیق و جستجوگری زیاد یافت می شود. هزار سال بعد از نزول قرآن کریم، دانشمندانی مانند رنه دکارت (متوفی 1028 شمسی) اولین اصل منطقی خود را چنین بیان می دارد: حقیقت را با بی طرفی مطلق و با روحی آزاد از قید هر گونه تعصب جستجو کنید. (اسرار مرگ و زندگی، صفحه 51) ارسطو (متوفی 322 قبل از میلاد) از فیلسوفان بزرگ یونان که به معلم اول نیز ملقب شده و مدت بیست سال در مکتب افلاطون کسب دانش نموده است، آنگاه که به نظریه ای مخالف نظریه استادش افلاطون دست پیدا می کند، اعلام می دارد: «افلاطون گرامی است، ولی حقیقت گرامی تر است». (ویل دورانت، تاریخ فلسفه، ص 59)
بنابراین آنچه که فرقه بهائیت بیان می دارد که چون حوائج بشر بالغ مترقی توسعه فراوان یافته، ناچار تعالیم جدیدی از مصدر أمر إلهی نازل گردیده، دروغی بیش نیست که رهبران بهائیت برای عوام فریبی آن را بکار می برند. چرا که در کتب رهبران بهائی موارد نقض این تعلیم (تحرّی حقیقت) در عمل آنان فراوان به چشم می خورد که طرد افرادی که به پوچ بودن این آئین ساختگی پی برده اند، یکی از این موارد است. چه زیبا گفته افلاطون که: «در بین انسان های کره زمین کسانی هستند که از حقیقت می ترسند. آنان کسانی هستند که خود اسیر أوهامند و دیگران را چنین می خواهند. آنان حقیقت را نمی خواهند زیرا می دانند که اگر آن را بدست آورند، ناگزیر باید رفتار خود را دگرگون سازند».
