همه می‌دانیم که عرضه برابر با تقاضا است؛ مثلاً تولیدکننده یک داروی خاص میزان تولید خود را با تعداد مریضانی که از این دارو استفاده می‌کنند تنظیم می‌نماید و به‌صورت فاحش، کمتر یا بیشتر از این مقدار تولید نمی‌کند. حال اگر شخصی سودجو در مواردی که تقاضا زیاد است از عرضه جلوگیری کرده اموال را در گوشه‌ای پنهان کند طبیعی است که تقاضا بیشتر می‌شود و آستانه نیاز افراد به آن مال بیشتر می‌شود درنتیجه حاضر می‌شوند که با پرداخت پول بیشتری آن را تهیه کنند. اینجاست که محتکر ظالم درب انبارهای خود را می‌گشاید و پول‌ها را به جیب خود روانه می‌کند.
در پشت‌صحنه احتکار و منع کردن مردم از دسترسی به یک جنس خاص ظلم‌های فراوانی جا خوش کرده‌اند! کاش محتکر ظالم تا این حد بی‌انصاف نبود و از اضطرار مردم سوءاستفاده نمی‌کرد! این آبی که او بر زمین ریخته دیگر جمع شدنی نیست و اگر تمام سود به‌دست‌آمده را صدقه نیز بدهد ظلم‌هایی را که به نیازمندان در ایام احتکار روا کرده است جبران نمی‌شود.[1] آری یکی از شرایط تحقق عدالت اقتصادی پرهیز جدی از مسئله احتکار است.
[1] برداشتی از امالی شیخ طوسی (در نزم افزار جامع الاحادیث نور)، ص 676.
