راز نامگذاری سوره مریم
در این سوره خداوند متعال به ذکر حضرت زکریّا و این که او در حال پیری از خداوند متعال فرزندی در خواست کرد و خدا یحیی را به او عطا نمود، آغاز کرده و به دنبال آن به مبعوث شدن حضرت یحیی به پیامبری اشاره کرده و سپس داستان حضرت مریم و حامله شدنش را بطور مفصّل مطرح نموده است.
و به دنبال آن به داستان حضرت عیسی و مبعوث شدن او در حال کودکی به پیامبری پرداخته و سپس به داستان حضرت ابراهیم و حضرت اسماعیل و حضرت موسی و حضرت ادریس اشاره کرده است.
و به دنبال آن به این نکته اشاره شده است که اگر خدا نعمت خودش را به اینان ارزانی داشته برای آن بوده است که آنان در برابر آیات الهی سر تسلیم فرود می آوردند، گر چه پس از آنان مردمی آمدند که نماز را ترک کرده و اسیر شهواتشان شدند و به زودی دچار گمراهی سختی خواهند شد، مگر کسانی که توبه کنند و به کارهای نیک پردازند. که در این صورت به بهشتی خواهند رفت که خدای مهربان آن را به بندگانش وعده داده است.
و سپس به سرزنش انسان هائی پرداخته شده که زنده شدن پس از مرگ را مورد ریش خند قرار می دهند و نکات دیگری نیز مورد اشاره قرار گرفته است و در پایان سوره نکته ای آمده است که می توان آن را اشاره ای فراگیر به جامع تمام مطالب این سوره و سوره های دیگر دانست و آن این که «ما آن را بر زبان تو جاری کردیم، تا پرهیزگاران را به آن مژده دهی و مردم سرسخت و سرکش را با آن بترسانی و بر حذر داری».
این تمام چیزی است که در این سوره آمده است ولی اگر کمترین تأمّلی در آن صورت گیرد، دانسته می شود که داستان حضرت مریم در بین مطالب مذکور در این سوره، از برجستگی ویژه ای برخوردار است و نمی توان در نام گذاری این سوره از ان چشم پوشی کرد.
و لذا سوره به نام مبارک آن حضرت نام گذاری شده است تا یادآوریِ نام او به وسیله ی نام این سوره، منشأ تأمّل و تفکّر در قصّه ی شگفت أنگیز این زن گردد و از این راه شمّه ای از قدرت برتر خداوند متعال آشکار گردد.
مطالب مرتبط
نگاهی به سوره مریم
