ممنوعیت سوء استفاده از دین
با توجه به آیات ابتدایی سوره برائت می توان چنین گفت که دین اسلام نسبت به مشرکین و دگر اندیشان برخورد دقیقی دارد. اگر مشرک بر عهد خود باقی نمانده باشد مورد بیزاری خدا و رسول قرار می گیرد. ولی مشرکانی هستند که بعد از شکستن عهد خود و قبول توبه شان وارد دین شده و حتی جزء برادران دینی مسلمان ها می شوند. و این از نهایت لطف خداوند متعال است.
حال اگر چنین شخصی تمرّد کرده و از دین خارج شود دیگر قضیه فرق می کند. این شخص نمی تواند از محبت خداوند سوءاستفاده کند و باید خود را برای مرگ در دنیا و عذاب ابدی در قیامت آماده کند. بنابراین در آیه 12، تیر خلاص را اینگونه به هدف می زند: « وَ إِنْ نَكَثُوا أَيْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُوا في دينِكُمْ فَقاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لا أَيْمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ ». اینها عرب بودند. عربها به صورت عجیبی روی عهد خود می ماندند. اینها دوبار عهد شکستند. دیگر قابل اعتماد نیستند و دیگر فرصتی ندارند.
ملاحظه می کنیم که دین با دقت تمام علاوه بر اینکه تمام تلاش خود را میکند تا مشرک و شرک میل به توحید داشته باشد اما اگر شخص یا گروهی در صدد سوء استفاده از دین باشد و یا برای مسلمان ها احراز شود که دیگر این شخص قابل بازگشت به خداپرستی نیست باید جامعه از لوث وجود مشرک و شرک خالی شود.
