در هر عصر و نسلی افرادی از بستر جامعه برمی خیزند، که دارای هیاهوی بسیار و ادّعاهای بزرگ، و گفتار زیاد و عمل کم و ناهماهنگ هستند.
این افراد با تشکیل گردهمایی های پنهانی در جهت فریفتن مردم و جهت بخشی به آنان برای بروز و ظهور و یک فتنه در بطن جامعه، همواره تلاش می کنند و همواره طرح های کلانی را برای نابودی ارکان جوامع ترسیم می کنند.
این اربابان فتنه با ابزار چرب زبانی به اغواگری در میان مردم می پردازند و در ازای بروز هر گونه حوادث، از دیدگاه پیشین خویش عدول می کنند و منشا این عدم پایداری به کلام شان از عدم ایمان به هدف و ایمان به خویشتن، سرچشمه می پذیرد و دروغ و نیرنگ افکنی از ابزارهای اصیل آنان در مسیر رسیدن به هدف شوم شان به شمار می رود.
«وَ اللَّهُ یشْهَدُ إِنَّ الْمُنَافِقِینَ لَکاذِبُونَ»[منافقون/1] خدا گواهی می دهد که منافقان در گفته خود دروغگو هستند(چرا که به سخنان خود ایمان ندارند).
