رابطه اسراف و عدالت اقتصادی
منابع طبیعی زمین که پشتوانه ثروت انسان هستند منابعی محدود می‌باشند. اگر در استفاده از این منابع نظیر آب‌وخاک و انواع انرژی‌ها و ... زیاده‌روی کنیم و بیش از نیاز معقول و رایج استفاده کنیم و یا در شرایط اضطراری مثل بحران کمبود آب و ... اهل قناعت و صرفه‌جویی نباشیم و نه‌تنها کمتر از نیاز مصرف نکنیم بلکه به پدیده شوم مصرف‌گرایی راغب باشیم، در حقیقت با دستان خود این منابع محدود را به «لحظه پایان» نزدیک و نزدیک‌تر می‌کنیم!
باکم شدن این منابع ثروت نیز از بین می‌رود و با از بین رفتن و کاسته شدن از ثروت «عدالت اقتصادی» هرگز تحقق پیدا نخواهد کرد. آری فرزند شوم اسراف «فقر» است[1] و فقر بهترین عامل برای از پا در آوردن اقتصاد و نابودی عدالت اقتصادی است.
[1] برداشتی از من لا یحضره الفقیه ج 3 ، ص 174 ، ح 3659.
