همه ضرب‌المثل مشهور «الناس علی دین ملوکهم؛ مردم بر طریقه حکمرانان خود هستند» را شنیده‌ایم؛ رجال سیاسی در جایگاه خاصی که هستند نقش پررنگی به‌عنوان الگو در دیدگان مردم دارند تاریخ ثابت کرده است که آن‌ها اگر از قبل خود را اصلاح نکرده باشند، در آن بالا که نشسته‌اند، مردم را ـ مخصوصاً مردمان صالح را ـ الگو نمی‌شمارند اما مردم، در این پایین که نشسته‌اند، خواسته یا ناخواسته به آن بالا نگاه می‌کنند و از آن‌ها الگو می‌گیرند!
به همین دلیل است که عدالت ورزی از همه شایسته و نیکو است اما از حکمرانان و به تعبیر امروزی رجال سیاسی شایسته‌تر و نیکوتر است.[1] عدالت افراد توده مردم تنها در خود آن‌ها و نهایتاً افرادی محدود که آنان را الگو می‌شمارند جریان پیدا می‌کند اما عدالت این جماعت مانند رودی جاری به همه شریان‌های جامعه نفوذ پیدا می‌کند.
[1] نهج الفصاحه ص578 ، ح 2006.
