یکی از لوازم و نتایج تحقق «عدالت اقتصادی» اشتغال عمومی است. در جامعه‌ای که نمره خوبی در عدالت اقتصادی دارد «افراد بیکار» و کسانی که کمکی به چرخه اقتصاد نمی‌کنند جایگاهی ندارند، در چنین جامعه‌ای هر فردی دارای یک حرفه است و با تخصصی که دارد نیاز از نیازهای سایر افراد جامعه را تأمین می‌کند.
بیکار بودن و تخصص نداشتن و به‌عبارت‌دیگر «بی‌فایده بودن برای جامعه» نه‌تنها مانع تحقق عدالت اقتصادی است بلکه عامل رقیق شدن دین‌داری افراد نیز می‌گردد! چنین شخصی وقتی در حالتی پویا و فعال اشتغال به تلاش روزانه برای تأمین نیازهای جامعه نداشت رفته‌رفته از سر بیکاری در اخلاق، رفتار و اعتقادات دینی خود با شکست مواجه می‌شود! شیطان و هوای نفس بیش از اینکه به فرد شاغل طمع کنند به یک عنصر بیکار چشم طمع می‌دوزند که برای اطاعت از آن‌ها مهیاتر است. آری حقیقت این است که در جامعه‌ای که عدالت اقتصادی برقرار است و همه افراد دارای تخصص و اشتغال هستند دین‌داری نیز تقویت می‌شود.[1]
[1] برداشتی از بحارالأنوار (ط-بیروت) ج 100 ، ص 9 ، ح 38.
