رزق حلال و عدالت اقتصادی
دائماً حرام‌خوری مبتنی بر یک ظالم است، هر جا مال حرامی سر سفره شخصی وارد می‌شود ریشه در ظلمی دارد که به دیگران یا دست‌کم به خود نموده است. از همین‌جاست که رابطه «حلال‌خوری» و «عدالت اقتصادی» روشن می‌شود زیرا انسان تا جایی که به کسب حلال حساس باشد عادلانه در عرصه کسب‌وکار ظاهر می‌شود اما اگر برای رسیدن به ثروت عجله داشته باشد و نتواند در قبال سختی دستیابی به مال حلال صبر پیشه کند درنتیجه باید مرزهای عدالت را زیر پا گذارد! آری بر اساس آموزه‌های دینی غالباً چنین فرد عجول ظلم پیشه‌ای چندان به ثروت و مکنت نیز نخواهد رسید![1]
[1] برداشتی از شرح نهج البلاغه (ابن ابی الحدید) ج3، ص160.
