مهريه در آيين بديع بهاييت
تساوي حقوق زن و مرد يكي از مهمترين شعارهاي تبليغاتي بهائيت است كه نه تنها ميان زن و مرد حقيقت خارجي ندارد؛ بلكه برابري ميان زنان نيز در اين جريان رنگ باخته است؛ آن چنان كه آشكارا زن شهري نسبت به بانوان روستايي برتري داده شده و در مهريه ارزشمندتر ديده شده‌اند. حسين علي نوري (بهاء) در كتاب خود (اقدس) درباره ميزان مهريه مي‌نويسد:
«لا یحقق الصهار الا بالامهار قد قدر للمدن تسعة عشرمثقالا من الذهب الأبریز وللقری من الفضه و من اراد الزیادة حرم علیه أن یتجاوز عن خمسة و تسعین مثقالا»؛(۱) يعني دامادی تحقق نمی‌یابد مگر به پرداخت مهريه؛ برای شهري‌ها نوزده مثقال طلا و برای روستائيان نقره. هرکس بخواهد بیشتر بدهد حرام است که از نود و پنج مثقال تجاوز کند.
جالب توجه است كه بهائيان با وجود ادعاي بداعت و نوآوري، مهريه را از عادات كهنه در ميان جوامع و فرهنگ‌ها مي‌داند؛(۲) ولي به جهت جذب حداكثري زنان، جرأت نقض اين قانون (به اعتراف خود كهنه) را ندارد و از اين جهت ادعاي تساوي مرد و زن را نقض كرده و زن را بر مرد برتري داده است.
بنابراين از يك سوء بداعتش را نقض كرده و از سوي ديگر تساوي و برابري را؛ ولي همچنان با جنجال رسانه‌اي سعي بر داغ نگه داشتن تنور تبليغاتي خود دارند.
پانوشت:
۱. اقدس، ص ۶۰.
۲. محلقات اقدس، ص ۱۷۰.
