مقابله با سودجویان قدرتمندی که نبض اقتصاد را در دست میگیرند و به هر سمتی که بخواهند بازار را میچرخانند یکی از مهمترین اولویتها برای تحقق «عدالت اقتصادی» است. این خواص فرصتطلب بر گرده مردم سوارند و به قیمت تحمیل ضرر و زیان بر آنها منافعی را جلب خود میکنند.
رفتار غیرانسانی و غیراخلاقی این افراد دو ضرر عمده را به دنبال دارد؛ ابتدا اینکه فشار اقتصادی را بر توده مردم وارد میکند و سودی که آنها به جیب میزنند با مشقتی که مردم کوچه و بازار تحمل میکنند جبران میشود! دردمندانه از حلقوم مردم گرفته میشود و به شکم فربه اینان وارد میگردد؛ دیگر اینکه وجود چنین افرادی «ننگ و عار» برای حکمرانان است[1] زیرا مردم که قدرت مقابله با آنها را ندارند وقتی ببینند حکمرانان نیز با آنها مقابله نمیکنند در این صورت یا آنها را افرادی ناتوان ارزیابی میکنند یا قماشی که خود با مافیای ثروت و قدرت دستبهدست هستند!
[1] برداشتی از نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 438 از نامه 53.