خدای پدر، بدون خدای پسر از پس کار بر می آید.
آموزه های مسیحیت تبشیری با چون و چراهای الهیدانان مسیحی روبروست؛ برای نمونه، بند « و پسر » (Filioque Clause) که درباره ی نقش خدای پسر در صدور جبرئیل است.
فوتيوس، پاتریارک قرن نهم قسطنطنيه كه بین مراکز اسقفی شرق و غرب جدایی انداخت (Photian Schism ) در كتاب عرفان روح القدس ( The Mystogogy of the Holy Spirit ) استدلال مي كند كه صدور روح القدس از طرف پسر و پدر، به طور ضمنی بر این نکته دلالت می کند که پدر در کار تولید اشخاص تثلیث دست بالاتر را ندارد.
فوتیوس می گوید: یا پدر می تواند کار را به تنهایی انجام دهد یا نمی تواند. اگر می تواند، پس مشارکت پسر در ایجاد روح القدس زائد است، پس دلیلی برای قبول بند « و پسر » وجود ندارد. اگر او نمی تواند، پس او از منظر الهیاتی بی عرضه است، که نا معقول است.
فوتیوس، نماینده سنت شرقی، روایت صدوری از تثلیث را در نظر می گیرد که بر اساس آن، پدر، منشاء دیگر اشخاص تثلیث است. او علاوه بر این فرض می کند که تمام ویژگیهای اشخاص تثلیث به گونه ای است که یا ویژگیهای کلی الوهیت است، پس در همه اشخاص مشترک است، یا ویژگیهای اقنومی اشخاص تثلیث (hypostatic properties possessed ) است. از این مفروضات بر می آید که بند « و پسر » باید رد شود.
------
https://iep.utm.edu/trinity/
