در سال 1344 وهابیان از 15 تن از علمای مدینه در مورد ساختن قبر و بنای مرقد بر روی قبور سؤال کردند و پس از اینکه از آن‌ها جواز بلکه وجوب این مسئله را اخذ کردند در هشتم شوال اقدام به تخریب قبرستان بقیع و حرم امامان معصوم علیهم السلام نمودند. در پاسخ به این استفتاء برخی از علمای مدینه لزوم تخریب قبرستان بقیع را به دو دلیل مستند ساختند: اول اجماع علمای اسلام بر حرمت ساختن قبور! و دوم روایتی از امام علی علیه‌السلام. اگر به‌راستی بر حرمت این امر اجماع وجود داشته است چرا علمای مدینه 13 قرن در قبال این قبرسازی‌ها سکوت کرده بودند؟! این سؤال جدی انسان را به این حدس قوی رهنمون می‌سازد که پاسخ دهندگان به این پرسش در محیط رعب و وحشتی که وهابیان ایجاد کرده بودند از جان و مال خود ترسیده‌اند و مسیر علم و آزاد اندیشی را پاس نداشته‌اند. به هر صورت در بخش‌های بعدی این دو دلیل بررسی خواهند شد و قبل از آن نیز نظر قرآن کریم در مورد ساختن بنا بر قبور تشریح خواهد گردید.[1]
[1] نقدی بر وهابیت، ص 41.
