شعائر به معنای نشانه‌ها است و درنتیجه «شعائر الهی» به اموری گفته می‌شود که نشان از خدا دارند. به تصریح قرآن شتری که برای قربانی در ایام حج برده می‌شود از این شعائر است[1] چنانچه سرتاسر اعمال و مناسک حج این‌گونه هستند[2] و در آینه وجود خود خدا را نشان می‌دهند. در این میان شکی نیست که پیامبران الهی، اولیاء معصوم و انسان‌های وارسته و صالحی که عمری در مسیر بندگی خدا مجاهدت نموده‌اند از «شعائر الهی» هستند. وقتی یک حیوان بی اختیار از نشانه‌های خداست چگونه انسانهایی که عمری با اختیار خود بندگی خدا کرده‌اند و بسیاری از آن‌ها در نهایت جان خویش را در این مسیر نثار نموده‌اند و قبرهای آن‌ها که انسان را به یاد ایشان و به یاد خدای ایشان می‌اندازد از شعائر نباشند؟! قبور آن‌ها نیز نشانه خداست و قلب مشتاقان را به یاد خدا و عظمت او می‌اندازد حال باید با این قبور چه کرد؟ آن‌ها را ویران نمود و به تلی از خاک تبدیل کرد تا مبادا مردم مشرک شوند! و یا اینکه در حفظ و مرمت آن‌ها کوشید و این نشانه‌های الهی را تعظیم و تکریم کرد تا مردم را به یاد خدا منتقل سازند؟ پاسخ را از قرآن می‌شنویم که می‌فرماید: «هر كس شعائر الهى را تعظيم و تكريم كند، آن نشانه تقواى دلها است»[3]
[1] حج: 36.
[2] بقره: 158.
[3] حج: 32.
