گفتگو با بهائیان (قسمت ششم)
ابواب تأویل و تلویح مسدود است:
در اینجا، فرهاد به میان سخن جلال آمد و گفت: جلال، متأسّفم که باید صریحاً به تو بگویم که بسیار متعصّبی و برای اثبات یک مطلب واهی، حاضری حتّی عبارات را هم ناصحیح معنی کنی تا موضوعی را به خیال خودت ثابت کنی! تو در معنی عبارتی که خواندی، اعمال غرض کردی.
زیرا جناب میرزا حسینعلی بهاء خطاب به احمد در این لوح که می فرماید: «كن كشعلة النّار لأعدائی و كوثر البقاء لاحبّائی» معنایش این نیست که بر دشمنانم همچون شعله های آتش، سوزاننده و بر دوستانم چون چشمه ی آب، دوام بخش باش. بلکه معنایش این است که تو برای دشمنان من چونان چراغ راهی شعله افروز باش و مانند پرتو آتش راه اینان را روشن کن و همانند شعله ی آتش جان بخش برای کسانی باش که در برودت اعراض و انکار من افتاده اند.
تو به این سادگی، عبارت را به خیال خودت ترجمه می کنی و بعد هم به ما و عقائدمان افترا می بندی! آیا این از انصاف به دور نیست؟! آیا این است رسم مسلمانی؟ به فکر افتادم و در چھره ی جلال خیره ماندم. سایه ی کدورتی عمیق در چهره اش به چشم می آمد. از خود پرسیدم: به خاطر صحّت مطالب فرهاد است؟ با آنکه رشته ی تحصیلی ام ادبیات نبود، به خوبی دریافته بودم آنچه را فرهاد به جلال نسبت می داد، عیناً در مورد خودش صادق بود که عبارتی به این سادگی را این چنین به دلخواه به ترجمه و تفصیل کشانید.
در همین افکار بودم که جلال با آغاز مجدّد صحبتش مرا به خود آورد. فرهاد عزیز، به قول معروف: جانا سخن از زبان ما می گوئی. آیا من در ترجمه ی عبارت دست بردم یا تو بودی که برخلاف دستور پیشوایانت و به خیال خود آن عبارت را ترجمه و تفسیر کردی. مگر عبدالبهاء در کتاب مکاتیب جلد ۲ صفحات ۲۴۷ و ۲۴۸ و 249 گفته است: «الیوم تكليف جميع یاران الهی در بساط رحمانی این است که آنچه شنیده و دیده و فهمیده از عقیده بنهند و نسیاً منسیا شمرند و آنچه صریح و وضوح این عبد است قبول کنند و ابواب تأویل و تلویح و تشریح را به کلّی مسدود نمایند و کلمه ای از تأویل و تلویح و تشریح نیفزائید… و به صریح عبارت این عبد اکتفا نمائید و به قدر خردلی تجاوز ننمائید».
پیشوای دوم شما جناب عباس عبدالبهاء که شما او را مبین آثار میرزا حسینعلی نوری مازندرانی معروف به بهاءالله می دانید در این عبارتش ابواب تأویل و تفسیر را مسدود کرده و به تمام پیروان بهائی فرمان داده است که به صریح عبارات و معنی مصطلح قوم توجه کنید. مگر پدر همین عبدالبهاء جناب میرزا حسینعلی بهاء در کتاب بدیع صفحه 21 نگفته است: «الیوم به نصّ نقطه بیان (روح ما سوی فداه) حرام است بر مستظلّین شجره بیان که حرفی از کلمات الله را تأویل نمایند و یا تفسیر کنند، چه که احدی مطّلع نه، مگر نفس ظهور».
البته من تو را در این برداشت غلط چندان هم مقضر نمی بینم؛ زیرا با کمال تأسّف باید بگویم که شما جوانان بهائی، بدون هیج تحقیق ریشه ای، معمولاً بلندگوی عقائد و نظرات دیگران شده اید. هر آنچه را در جلسات تبلیغی و احتفالات فرا می گیرید، بدون چون و چرا می پذیرید و در خارج، تحویل این و آن می دهید؛ حال آنکه این شرط تحرّی حقیقت نیست. تو باید بدانی واژه های نار و کوثر دو لغت عربی و هر دو از اصطلاحات متون اسلامی است و در معنی نیز کاملاً با یکدیگر مخالفند، اوّلی سمبل عذاب و دومی نشانگر لطف و رحمت الهی است. از طرفی، اعدا و احبّا نیز دو لغت عربی است که به معنی دشمنان و دوستان و متضادّ یکدیگر می باشند. در این عبارت کوتاه برای دو طبقه ی متضادّ، دو پاداش متضادّ (در عین حال، متناسب با هر یک) بیان شده است؛ برای اعدا، نار و برای احبّا کوثر.
این را به هر کس که مختصری زبان عربی بداند نشان دهی، این چنین ترجمه خواهد کرد که من برایت گفتم. نمی دانم «شعله افروز راه»، «شعله ی جان بخش» و «آتش برودت اعراض» و… را تو از کجای این عبارت کوتاه بیرون آوردی؟! به خصوص اینکه بنا به گفته ی پیشوایت در کتاب اقدس با این گفتار، خویش را در زمره ی تحریف کنندگان به اصطلاح کلام خدا قرار دادی. زیرا میرزا حسینعلی در کتاب أقدس صفحه ۱۰۲ می گوید: «إنّ الذی يأوِّل ما نزل مِن سماء الوَحی و يُخرجه عن الظّاهر إنّه مِمَّن حرّف كلمة الله العليا و کان من الاخسرین فی کتابِ مبین». هرکس آنچه را از آسمان وحی نازل شده تأویل و معانی آن را از ظاهر آن خارج کند، در شمار آنهائی است که کلام بلند پایه ی پروردگار را دگرگونه کرده اند و در کتاب مبین، از زیانکاران است.
تاسّف من از این است که تو با عنوان کردن آن توجیهات ناروا، به گفته ی مکتب عقیدتی خود، بیهوده در زمره ی زیانکاران و آنان که کارشان واژگون کردن کلام خداست قرار گرفتی! از اینها گذشته تو خیال کرده ای در سرتاسر آثار بهائی همین یک مورد ناقض وحدت عالم انسانی است که اگر توجیه کنی، دیگر راحت خواهی شد و مطلب تمام می شود؟ حالا که سخن به اینجا رسید، بد نیست به چند نمونه ی دیگر از این ردیف مطالب توجّه کنی تا دیگر از این سلسله توجهات بی مورد درگذری.
