شهرت دینی، ابزاری برای خدمت نه کسب دنیا
مبلغ دینی باید حواسش به این جمع باشد که از محبوبیت و شهرتی که ممکن است در بین مردم به دست آورده است سوءاستفاده نکند و آن را وسیله‌ای برای زراندوزی و کسب مقام و قدرت نگرداند
و این را بداند که اگر خداوند به‌واسطه توفیق علم، به وی محبوبیت، شهرت، ثروت، قدرت و مقام را عنایت کرد آن‌ها را باید از خدا بداند و برای خدا خرج کند نه برای خود.
پیامبر خدا (صلی‌الله علیه و آله و سلم):
«یا اباذر!... و طلب علماً لیصرف وجوه الناس الیه لم یجد ریح الجنة؛ ای اباذر!... هر کس علم را برای آن بخواهد که مردمان رو به‌سوی او کنند، بویی از بهشت به مشام او نخواهد رسید.»[1]
حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام):
«... المُسْتَأکلُ بدِینِهِ حَظُّهُ مِن دِینِهِ ما یأکلُه؛ آنکه دین را وسیله خوردن خود می‌کند، بهره‌اش از دین همان چیزی است که آن را می‌خورد.»[2]
امام سجاد (علیه‌السلام):
«إِیاک أَنْ تَتَرَأَّسَ بِنَا فَیضَعَک اللَّهُ وَ إِیاک أَنْ تَسْتَأْکلَ بِنَا فَیزِیدَک اللَّهُ فَقْراً؛ بپرهیز از اینکه به نام ما (و طرفداری از ما) به سروری برسی که خدا تو را پست خواهد کرد؛ و بپرهیز از آنکه ما را وسیله نان خوردن خودسازی که خدا فقرت را خواهد افزود.»[3]
امام رضا (علیه‌السلام):
«لا تَأْکلوا النّاسَ بآلِ محمّدٍ، فإنَّ التَّأکلَ بهِم کفرٌ؛ خاندان محمد را وسیله امرارمعاش خود نسازید که وسیله ارتزاق قرار دادن ایشان، کفر است.»[4]
[1]. الحياة / ترجمه احمد آرام، ج2، ص: 535
[2]. ميزان الحكمه، ج2، ص: 107، حدیث 2248.
[3]. بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج2، ص: 162
[4]. ميزان الحكمه، ج2، ص: 108 حدیث 2251.
