الف. مقدمه
گذشت که «اشک مودتی» برترین اشک بر امام حسین (علیه‌السلام) است؛ اشکی که با ایجاد محبت در قلب آدمی او را تابع اراده امام قرار می‌دهد و به سعادت می‌رساند. در این مقاله ریشه این اعتقاد در قرآن کریم تبیین می‌شود.
ب. مودت، راه رسیدن به هدایت
در برخی از آیات قرآن از اجر رسالت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) سخن به میان آمده است؛ پیامبری که تمام هستی خود را برای هدایت امت خویش در کفه اخلاص عرضه کرد و در این مسیر از عطای جان و مال و آبروی خویش دریغ نداشت؛[1] کسی که آن‌قدر تشنه هدایت مردم بود تا جایی که خدای عزوجل به‌صورت مکرر او را تسکین داد و از سخت‌گیری بر خود در این مسیر منع کرد.[2]
بشر ناتوان از ارائه اجری شایسته در قبال این مجاهدت عظیم است اما درعین‌حال آیات قرآن دو اجر را بر عهده مسلمانان قرار داده است؛ دو اجری که درنهایت به خود امت می‌رسند و خود آن‌ها را بهره‌مند می‌نمایند؛[3] ابتدا در یک آیه آن‌ها را به «مودت» و محبت نسبت به نزدیکان و اهل‌بیت آن حضرت امر کرده است[4] و در آیه‌ای دیگر مردم را به «هدایت» و برگزیدن مسیری که به خدا می‌انجامد دعوت نموده است؛[5] بنابراین در منطق صریح این دو آیه، «محبت ورزیدن به اهل‌بیت» و «هدایت شدن» دو اجر لازم بر عهده امت مسلمان هستند. با کنار یکدیگر قرار دادن این دو آیه این نکته به دست می‌آید که «هدایت» در مسیر «مودت» قابل‌دستیابی است و این دو در حقیقت یک‌چیز هستند[6] بنابراین تنها کسانی به حقیقت هدایت دست می‌یابند که از مسیر مودت به خاندان اهل‌بیت قلب خویش را جلا داده باشند.
ج. نتیجه
حال که راه هدایت و رسیدن به خداوند متعال، در محبت به اهل‌بیت عصمت و طهارت نهفته است و از طرفی اشک از کامل‌ترین جلوه‌های محبت است می‌توانیم به این نتیجه دست‌یابیم که «اشک بر اهل‌بیت و امام حسین (علیهم‌السلام)، انسان را در مسیر هدایت و رسیدن به خدا قرار می‌دهد» آری به نظر می‌رسد سر روایات متعددی که عاقبت اشک بر آن حضرت را پاکی از گناه و هدایت حقیقی و رسیدن به بهشت شمرده‌اند[7] در همین نکته نهفته شده است.
گر مسلمان شدم از ماتم ارباب شدم
سال‌ها از غم او شمع شدم آب شدم
بزم اشکش به‌یقین اوج سعادتمندی است
گر رسیدم به خدا وارد از این باب شدم
[1] برای مطالعه در این خصوص ر.ک: تفسیر احسن الحدیث، ج 4، ص 339 به بعد.
[2] آیات متعددی از قرآن کریم به این نکته اشاره دارند؛ برای نمونه ر.ک: یوسف: 103، طه: 2 و ...
[3] سبأ: 47.
[4] شوری: 23.
[5] فرقان: 57.
[6] برای مطالعه بیشتر در این خصوص ر.ک: تفسیر نمونه، ج 20، ص 420 به بعد.
[7] بحارالانوار، ج 45، ص 207 و كامل الزيارات، باب 26، ص81.
