تفسیر سوره لیل بر اساس المیزان (آیه پنجم و ششم)

0 0

با 0 نقد و بررسی | 0 نظر | 0 دانلود | ارسال شده در تاریخ دوشنبه, 16 مرداد 02

(فَأَمَّا مَنْ أَعْطى وَ اتَّقَى - وَ صدَّقَ بِالحُسنى، اما آنکه انفاق کند و پرهیزکار باشد، و پاداش نیک روز جزا را قبول داشته باشد)

منظور از (اعطاء) انفاق مال در راه رضاى خداست. به دو دلیل: نخست این که در مقابلش بخل را آورده که معنای ظاهری‌اش پرهیز از انفاق کردن مال است. دوم آن که دنبالش مى‌فرماید: (و مایُغنى عَنه مالُه اِذا تَرَدّى، و او وقتى هلاک شود، مالش هیچ سودى به حالش نخواهد داشت) [می‌گویند برخی پادشاهان قدیم قبل از مرگ وصیت می‌کردند موقع دفن، کنیزان زیبای ما را هم با ما دفن کنید احساس تنهایی نکنیم. یعنی امید به زندگی در حد حُکام خاورمیانه]

جمله (و اتقى) در واقع تفسیر کلمه (اعطاء) است و مى‌فهماند که مقصود از اعطا، بخشیدن همراه با تقواى دینى است. [یعنی هر بخشیدنی فایده ندارد. طرف قرض همسایه‌اش را داده بود هر وقت او را حتی آن طرف خیابان می‌دید، فریاد می‌زد: ممدآقا خوبی؟ بعد اون پونصد هزار تومن که بهت دادم دیگه مشکلی نیست که؟ خدا رو شکر!]

(و صدق بالحسنى) کلمه (حُسنى) صفتى است که در جاى موصوف خود نشسته است. ظاهرا موصوفش کلمه «وعده» و اصل کلام چنین بوده است: (وَ صَدَّقَ بِالعِدَةِ الحُسنى). منظور از (عِدَة) وعده ثوابى است که خداوند در مقابل انفاق داده است؛ البته انفاقی که با انگیزه جلب رضایت الاهی بوده و با ایمان به قیامت همراه باشد. واضح است که لازمه چنین انفاق و چنین تصدیقى، پذیرش یگانگی خداوند در ربوبیت، الوهیت و نیز ایمان به رسالت رسولان است، چون رسالت تنها راه رسیدن و ابلاغ وعده ثواب اوست.

نتیجه دو آیه این است که کسى که به خداوند، رسول خدا و روز قیامت ایمان داشته باشد و مال خود را به خاطر خدا انفاق کند، خداوند هم ثوابى که از زبان رسول خود وعده‌اش را داده به او خواهد بخشید.

=============================================

برای مشاهده ی مطالب بیشتر:

مرســـــــلون