تفسیر سوره لیل بر اساس المیزان (آیه بیست و بیست و یکم)

0 0

با 0 نقد و بررسی | 0 نظر | 0 دانلود | ارسال شده در تاریخ دوشنبه, 16 مرداد 02

(إِلا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الاَعْلى - وَ لَسوْف یَرْضى، مال را در راه به دست آوردن رضایت پروردگار اعلاى خود داده - که به زودى راضى هم مى‌شود.)

(إِلا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الاَعْلى) این استثناء منقطع و به معناى لکن است. [استثنای منقطع در مقابل استثنای متصل است. در این نوع استثنا «مستثنا» از جنس «مستثنا منه» نیست. مثلا اگر بگوییم همه حیوانات خر هستند الا بز، این جمله مصداقی از استثنای متصل است. چون بز (مستثنی) مصداقی از حیوانات و از جنس آنها (مستثنی منه) است. ولی اگر بگوییم الاغ‌ها گوش‌درازند مگر گوساله، استنثای منفصل به کار برده‌ایم. چون گوساله (مستثنی) مصداق الاغ‌ و از جنس آن (مستنثی منه) نیست.] آیه می‌گوید کسى طلبکار خدا نیست. خدا مالى به او داده و او هم مال خدا را به خودش بازگردانده و در راه او انفاق کرده است تا رضایت پروردگار را به دست آورد.

(وَ لَسَوْفَ یَرْضى) یعنى او - همان مرد اتقى - به زودى با دریافت پاداش فراوان و زیبا که پروردگارش به او مى‌دهد خشنود مى‌شود. در این آیه، خداوند با دو صفت (رب) و (اعلى) ستوده شده تا بگوید پاداشی که به بنده مى‌دهد، به اقتضای ربوبیت و متناسب با بلندى مقام خداست (نه متناسب با عمل بنده). از اینجا وجه التفات [قبلا گفته‌ام که التفات یعنی رفتن از غیاب به خطاب. مثل سوره حمد که چند آیه اولش خدا را با ضمیر غایب یاد می‌کند و سپس خطاب قرارش می‌دهد: ایاک نعبد و ...] در آیه پیشین روشن مى‌شود. در آیه (فانذرتکم) خداوند متکلم بود و در آیه قبلى غایب فرض شده است تا به دو وصف رب و اعلى متصف شود.

=============================================

برای مشاهده ی مطالب بیشتر:

مرســـــــلون