همسرداری، نعمتی تکراری!
گاهی اگر از هم دور شویم، قدر هم را بیشتر می‌دانیم. ما برای همسرانمان یا آن‌ها برای ما «نعمت تکراری» هستیم و خاصیت نعمت تکراری این است که فراموش می‌شود. خدا هیچ‌گاه دوری برایمان رقم نزند، اما بد نیست گاهی دوری را تصور کنیم و دل‌خراشی‌های نامطبوعش را تنها در ذهن مرور کنیم.
فرض کنید امروز که به خانه بازمی‌گردید همسر شما نباشد، با رتق‌وفتق بچه‌ها چه کنیم؟ با خانه‌ای که دیگر امکان تجربه لحظه‌های خوش در آن نیست چه کنیم؟ با عطر چای دم کشیده و غذای پر از محبتی که هر روز عاشقانه برای ما طبخ می‌کند و امروز باید به‌جایش گرسنگی نشانیم چه کنیم؟ این‌ها همه به کنار، با حس قشنگ آرامشی که حضورش به ما می‌داد و دلگرمی دل‌نشینی که برای تحمل سختی‌های زندگی، گاه و بیگاه بر امواج پرتلاطم دریای دلمان روانه می‌کرد و اینک نیست چه کنیم؟ خدا سایه هیچ همسر خوبی را از سر هیچ همسر قدرشناسی که هنر دیدن این ظرافت‌ها را دارد کم نکند.
آری گاهی باید نگاهمان را اصلاح کنیم! همسر ما یار و یاور ما برای زندگی بهتر و حرکت به سمت کمال و فضیلت بیشتر است.
وقتی زنی با پرهیز از ازدواج، سودای رسیدن به فضیلت و معنویت داشت، از امام صادق علیه‌السلام شنید: «اگر مجرد ماندن فضیلت داشت، فاطمه برای درک این فضیلت سزاوارتر بود؛ زیرا احدی در فضیلت از او سبقت نمی‌گیرد»
(الکافی، ج5، ص590).
