پیر شدن همدیگر را ببینیم!
پیر شدن اتفاقی دردناک است اما اتفاقات دردناک وقتی به‌صورت تدریجی بر سرمان می‌آید تلخی آن‌ها به کام نمی‌نشیند. اگر صبح که از خواب برمی‌خیزیم تمام موهای خود را سفید، صورتمان را چروکیده و قدمان را خم ببینیم، شاید دیگر زندگی برایمان قابل‌تحمل نباشد اما همین تحلیل‌ها به‌تدریج بر سر ما می‌آید اما با آن‌ها کنار می‌آییم و ای‌بسا سال‌ها این تلخی‌ها را در آغوش می‌کشیم و به زندگی ادامه می‌دهیم.
زن و شوهر با فداکاری متقابل در زندگی یکدیگر به سمت پیری قدم برمی‌دارند و هر روز تحلیل می‌روند و به‌پای هم باتحمل سختی‌ها لحظه به لحظه به سمت سفیدی، چروکیدگی و خمیدگی قدم برمی‌دارند. شرط انصاف نیست اگر رفتن همدیگر به سمت این تحلیل‌ها را نبینیم و با غفلت از تلاش‌های روزانه یکدیگر، قدردان این زحمات نباشیم. امام علی علیه‌السلام به این ظرافت‌ها توجه داشت و قدردان تلاش‌های روزانه فاطمه بود و می‌فرمود: «فاطمه به‌قدری با آسياب دستي آرد کرد تا دست‌هایش مجروح شد و آن‌قدر خانه‌روبی کرد و براي پخت و پز آتش زير ديگ نهاد که لباس‌هایش گردآلود و دودي شد و در اين امور زحمت و رنج بسيار به او می‌رسید (مجلسی، بحارالانوار، ج۴۳، ص23).
