محبت، نعمت بزرگ خدا
محبت و عشق‌ورزی میان همسران آیه و نشانه خداست.[1] اینکه دل‌های ما نرم می‌شود و گرمای نفس یار به ما طراوت می‌دهد نعمت بزرگ الهی است. اینکه خدا ما را سنگ نیافریده و قدرت انعطاف و نرمی دل به ما بخشیده است، گوهری است که ناملایمت زندگی را برای ما ملایم می‌سازد و به ما روح بزرگی می‌دهد تا در مقابل سختی‌ها نشکنیم.
بودن این محبت یک نعمت است و دیدن آن نعمتی دیگر. گاهی غفلت از این نعمت باعث می‌شود آرام آرام از کف ما بیرون برود و آثار مبارکش را با خود از زندگی ما بیرون کند. گاهی باید آن را به همدیگر یادآوری کنیم و با زبان صریح به یار بگوییم: «دوستت دارم» یا «جانم فدایت». این دوست داشتن‌ها است که به زندگی معنا می‌دهد و قلب حیات آن را به تپش درمی‌آورد. حضرت زهرا سلام الله علیها گاهی خطاب به امام علی علیه‌السلام می‌فرمود: «جان من فداى تو و حافظ تو؛ همواره با تو خواهم بود در خوبى و راحتى و سختى و بلاها» (دشتی، نهج الحیاه، ص 147).
[1] روم: 21.
